Het gesprek….

Daar zit ik dan in een geweldig kantoor, muren zijn bedekt met boeken tot aan het plafond ….stapeltjes boeken ervoor, eigenlijk overal. Bekende boeken van grote meesters zoals Carl Gustav Jung. Ze lijken me te omarmen en ik voel me veilig.

Nu zit ik daar aan de andere kant in een grote stoel en ben ik niet de coach maar word ik gecoacht.

Het is goed want het is tijd. Tijd heelt niet alle wonden, maar om ze aan te gaan, ze te zien en te erkennen krijgt het de erkenning die het verdient.

Want al heb ik al veel gedaan sommige dingen krijg je dus blijkbaar niet uit je systeem.

Schaamte, schuldgevoel, kwetsbaarheid verantwoordelijkheid, boosheid, onzekerheid, onmacht, onrust, angst en verdriet.

Ik vertel mijn verhaal, aandachtig knikt hij en stelt af en toe vragen om op sommige onderwerpen dieper in te gaan.

Later vertel ik hem mijn diepste wens dat ik graag vrouwen zou willen coachen die te maken hebben huiselijk geweld, machtsmisbruik en vastgelopen zijn,

die willen uitbreken maar niet durven.

Waarom doe je dat dan niet vraagt hij?

Ik kijk hem verontwaardigd aan, wat een stomme vraag…hoe kan ik dit doen?

Ik weet dat ik dan mijn verhaal moet doen, open en bloot. Dat kan ik toch niet maken?

Hij vraagt waarom ik nog steeds anderen bescherm? En waarvoor? Waarom?

Als ik naar mijn auto loop besef ik dat ik mijzelf nog steeds gevangen hou en anderen de hand boven het hoofd hou om ze te beschermen.

Door het hardop uit te spreken begint er van alles los te komen…ik voel dat ik die stap wil mag en ga maken.

Het is goed want het is tijd.

Liefs Amanda